Trudne warunki do wprowadzania implantów występują najczęściej w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk, zwłaszcza szczęki bezzębnej, której rozrzedzenie wzrasta stopniowo w trakcie życia i w miarę utraty zębów.

Fakt ten skłonił do poszukiwań technik operacyjnych, które umożliwiłyby stosowanie implantów w tych właśnie okolicach. Jedną z metod jest podnoszenie dna zatoki szczękowej i wprowadzanie kości autogennej lub biomateriałów w przestrzeń powstałą między dnem zachyłka zębodołowego zatoki szczękowej, a uniesioną błoną śluzową.

Mała inwazyjność tego typu zabiegów oraz możliwość jednoetapowego wprowadzenia implantu spowodowały, że zabiegi podnoszenia zatoki szybko się przyjęły w planowaniu leczenia z użyciem implantów. Wgajanie implantów, wprowadzonych z zastosowaniem podniesienia dna zatoki szczękowej znacznie się wydłuża.

Podniesienie dna zatoki szczękowej stwarza nowe możliwości leczenia implantologicznego, umożliwia bowiem wprowadzenie wszczepów w trudnych warunkach anatomicznych, zwłaszcza w bocznych odcinkach w obrębie szczęki.

Przy metodzie z dojścia bocznego możemy podnieść zatokę o 5,0-8,0 mm.
Najpierw tworzy się okno dostępu do dna zatoki po czym delikatnie podważa błonę śluzową zatoki.

Tak przygotowane miejsce wypełnia się biomateriałem i pokrywa specjalną membraną zaporową oraz śluzówką. W ten sposób przygotowane przez nas okno dostępu do zatoki jest ponownie dokładnie zamknięte.

Miejsce pod przyszłe wszczepy goi się na ogół 6 miesiecy. Wyjątkowo gdy istniejąca grubość kości zapewnia pierwotną stabilizację implantu, możliwe jest wprowadzenie jednoczasowo implantów, jednak i tak okres gojenia musi pozostać ten sam.

Przy metodzie zamkniętej mamy możliwość podniesienia dna zatoki szczękowej maksymalnie o 3,0-3,5 mm, ale praktycznie zawsze zabiegowi towarzyszy jednoczasowe wprowadzenie implantu.

Po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej
konieczna jest stała kontrola radiologiczna.